Миний аавын үхэл маш гэнэтийн байлаа. Ердөө 27-хон настайдаа бурхан болсон юм. Хөгжимчин биш, од ч биш. Хорт хавдар бол хүнийг шилдэггүй юм билээ.
Аав маань өнгөрөхөд би 8 настай байсан. Аавыгаа санаж, бэтгэрэхээр насанд хүрсэн байсан. Магадгүй арай бага байхад өнгөрсөн бол би тийм их санаж, гашуудахгүй байсан байх л даа. Аав амьд байсан бол намайг тоглонгоо урамшуулж, эрхлүүлээд л, шөнө духан дээр нэг үнэрлээд унтуулаад, ижил хөл бөмбөгийн багд болельшикдуулаад л, зарим юмнуудыг ээжээс илүү тайлбарлах байсан байхдаа. Аав минь үхнэ гэдгээ ерөөс мэдэгдээгүй, бүр ирэх жил ингэнэ, тийшээ явж амарна гээд их төлөвлөгөөгөөр намайг дүүрэн цэнэглэж байлаа. Эмнэлэгт дусал залгуулсан хэвтэж байхдаа ч бид хоёр туж ирэх зун хаана загас барих уу, дугуйгаар аялах уу, гэсэн гоё юм ярьдаг байлаа.

Одоо бодох нээ, намайг өөдрөг, итгэл дүүрэн, нүүрэндээ галтай байлгахыг эцсээ хүртэл хүссэн байж дээ хөөрхий. Нэг өдөр ээж намайг хичээлийн дундуур дуудуулж гаргаад эмнэлэг рүү очлоо. Эмч нар биднийг цочроохгүй маш эелдгээр тайлбарлаж эхэлтэл ээж маань уйлж эхэллээ. Би ийм олон эмч нар байж аавыг эмнэж чадахгүй гэж уур хүрч байснаа, өнгөрсөн гэдгийг нь ойлгож байдгаараа орилж чарласан билээ. Баахан уйлалдаж байх үед нэг настай сувилагч намайг дуудан өрөөндөө аваачиж, хайрцаг дүүрэн дугтуйтай захиануудыг надад өглөө. Захиа болгон дээр хаягны оронд сэдвүүд бичээстэй байлаа. Нэгийг нь ухаж гаргаж ирээд сувилагч хэллээ: – Аав чинь энэ эхний захиаг намайг чамд яг энэ үе мөчид өгөөрэй гэж дамжуулсан юм. Энэ олон захиаг бараг долоо хоног бичсэн юм шүү. Хүчтэй байгаарай- гэлээ.

Тэр захиаг "Намайг үгүй болох үед” гэж хаягласан байв. Би нус нулимсаа танан байж тэр захиаг задаллаа. ” – Хайрт хүү минь. Энэ захиаг уншиж байгаа бол, аав нь чиний дэргэд байхгүй болсон гэсэн үг. Надад маш харамсалтай байна. Би үхнэ гэдгээ мэдэж байсан. Би чамд үүнийг хэлж уйлуулахыг хүсээгүй юм. Эцсийн эцэст үхэх гэж байгаа хүн бас жаал худлаа ярьж болно гэж би шийдсэн юм. Аав нь уг нь чамд их юм зааж өгөх байсан юм. Чи чинь юу ч мэдэхгүй шүү дээ. Тиймээс зааж өгөх юмнуудаа энэ олон захиан дээр зааж үлдээлээ. Харин чи яг цаг нь болохоор л задалж уншиж байна шүү гэж амлаарай, ок? За миний хүү, ээжийгээ харж хандаж байгаарай, хайртай шүү. Чамд захианууд үлдээлээ, ээжид чинь машинаа үлдээлээ ок биз дээ? Баяртай.” гэсэн байв. Үүнийг уншсан би дотор сайхан тайвширч, аав маань хажууд байгаа мэт болж, ээжийгээ хөтөлсөөр эмнэлгээс гарч байж билээ. Түүнээс хойш нүүдэл суудал, шинэ сургууль шинэ ангийнхан гээд л амьдрал үргэлжилсээр нэг өдөр ээжийн шинэ найз залууд би уурлах үедээ "Таныг хүндэтгэдэг өөр хүнтэй суугаач, энэ муу барны залуугаар яаадаг байна” гэж хэлээд ээждээ үсэртлээ алгадуулж, бөөн хэрүүл боллоо. Би өрөөндөө дэлбэртлээ уурлаж, гомдож байхдаа аавын захиануудыг гэнэт санаж ухаж үзтэл "Ээжтэйгээ том маргалдсан үедээ унш” гэсэн захиаг олж задаллаа.

"Одоо ээж дээрээ очоод уучлал гуй. Та хоёрыг юунаас болж муудсаныг мэдэхгүй ч гэсэн, би ээжийг чинь илүү сайн мэднэ. Зүгээр л уучлал гуй. Чиний хорвоо дээр ганц эх чинь шүү дээ. Энэ дэлхий дээр чамд л хамгаас хайртай юм. Найзууд нь чамайг төрүүлэхэд кесарь хийлгэ гэж зөвлөж байхад, ээж чинь нэг номон дээр хүүхэд номоороо төрөх нь хүүхдэдээ сайн гэж уншиж, чамайг өөрийгөө зовоон байж номоор нь төрүүлсэн юм шүү. Чи эх хүн яаж зовж байж хүүхдээ төрүүлдгийг харсан ч болоосой. Үүнээс илүү чамд хайртайгийн нотолгоо гэж үгүй хүү минь.. Тиймээс ээж дээрээ очоо. Цаадах чинь чамайг уучилна. Амжилт. Баяртай.” гэсэн захиа байв. Аав маань зохиолч биш, банкны теллер л байсан юм. Тэр үед би ээждээ очоод уучлал гуйж, бид хоёр аавыг дурсаж 30 минут сууж хачин сайхан эвлэрсэн билээ. Аав ээж бид гурав хамт байгаа мэт сайхан үдэш байлаа.

2 жилийн дараа би "Зандан байдлаа үдэх үед” гэх захидлыг нээлээ. "Баяр хүргэе хүү минь. Сайхан байв уу? Зүгээр эхний удаа бүгдээрээ л тийм байдаг юм. Би өөрөө ч анх үзэхдээ царай муутай бие үнэлэгч хүүхэнтэй учирсан юм. Дараа дараагаасаа жигдрээд эхэлнээ хө, бүү сандар. Надтай эхэлж ярьсан биздээ? эсвэл ээжээсээ асуучихсан уу? Битгий асуу, ааваасаа л ийм юмаа асууж бай. Мэдэв үү, за баяртай. Аав нь” гэсэн байлаа. Ингээд л аав миний амьдралын туршид хэцүү үед ч, баяртай үед ч хажууд минь байгаа мэт түшиж, зөвлөсөөр байлаа. "Даргадаа загнуулсан үедээ.”, "Эхнэр авах үед”, гэсээр "Эцэг болсон үедээ” захиаг уншлаа: "Баяр хүргэе, охин уу? хүү юү? Зиак одоо л чи жинхэнэ хайр гэж юу байдгийг мэдэрч өгнө дөө. Хүүхэд чинь нүд ирмэхийн зуур том болно. Чи аль болох ихэр хүүхэдтэйгээ байхыг бодоо. Живхийг нь соль. хоолыг нь өгч бай, салхинд гаргаж бай. Сайхан үлгэр дуурайлал нь болоорой миний хүү. Аав нь ч уг нь дажгүй байсан биз дээ айн? ” гээд л утсаар ярьж буй мэт л байв. Ингэж тэгсээр нилээд хугацаа өнгөрлөө.

Ээжийг нас барах үед захиагаа нээлээ. Нэг л өгүүлбэр байлаа. : "Ээж чинь надтай байна. Би харж хандая. Аав нь” гэсэн байв. Дотор онгойсон гэж яаваа. Би аавынхаа захиануудыг яг цаг нь болохоор нээдэг байлаа. Харин нэг сонин "Ижил хүйстэнг сонирхох үед” гэсэн сонин захиа байсныг зүгээр л нээлээ. "Энэ захиаг уншиж байгаа бол, аав нь үхсэн нь дээр байж. Гэхдээ дураараа л бол доо. Чамд л сайхан байвал аав нь ч баярлана. Хайртай шүү” гэсэн байв. Ингэж явсаар 27 настай аав 37, 47,57, 67, 77, хүүдээ зөвлөсөөр л байлаа. Одоо надад нэг л дугтуйтай захиа үлдсэн байгаа. Хэсэг хугацаа сайхан өнгөрлөө. Би 87 настай өвгөн дусал залгуулаад хэвтэж байхдаа 27 той аавынхаа бичсэн сүүлчийн захидлыг өдөр бүр барьсаар хэвтэж байлаа. Нэг өдөр би нээлээ. "Чиний цаг дуусах үед” гэсэн байв. ” Хүү минь.

Энэ захиаг чамайг өвгөн болсон үедээ уншиж байгаа байх гэж найдъя. Хамгийн сонин нь энэ захиаг би хамгийн эхэнд бичсэн гээд боддоо. Чиний амьдрал сайхан, үр дүнтэй байсан бололтой. Минийх ч гэсэн богино хэдий ч аз жаргалтай байсан юм шүү. Ээжид чинь хайртай болж, чам шиг хөөрхөн хүүтэй байсан би аз жаргалтай байсан. Чи ч гэсэн өөрийгөө сайхан чөлөөл. Өвдөнө гэж бүү ай. Өвдөх ч үгүй. Хүүгээ маш их санаж байна шүү. Аав нь” гэжээ.